[TR]

İz Öztat ile işbirliği // Kamusal bilgi alanına ithaf edilmiştir. // SAHA ve İzel Levi Coşkun’un destekleriyle üretildi. 14. İstanbul Bienali’nde İtalyan Lisesi’nde sergilendi. 2015.

Sanatçıların araştırması ve sanat pratiği, 1998’den bu yana Anadolu’nun pek çok vadisinde nehir tipi hidroelektrik santrallerinin inşasına karşı verilen mücadeleler sırasında dile gelen otonom, anonim ve muhalif yaşam biçimlerinden öğrendikleriyle şekillenmiştir. Öztat ve Belkıs, İstanbul’da, bu vadilere yaptıkları yolculukları buralarda karşılaştıkları birtakım pratikler ve materyaller yoluyla hikâye ettikleri Suyu Kim Taşır adlı yeni bir enstalasyon sergiliyorlar. Loç Vadisi kadınlarının taktığı ve Vadi Direnişi devam ederken 2010 yılındaki mücadelelerin simgesi haline gelen sarı yazmalar, tahta baskı desenler ve simgelerden yarattıkları dilin kalkış noktasını oluşturur. Kadınların güvenlik güçleri ve şirketlerle karşı karşıya geldiklerinde ellerinde taşıdığı ve gündelik yaşamda da yaygın bir şekilde kullanılan fındık değnekleri, bu enstalasyonun ana payandasıdır. Sanatçılar, deneyimi ve edebiyatı bir araya getirmenin bir yolu olarak, diyaloglara dayalı bir metin kaleme alma ihtiyacı hissettiler; mücadelede dile gelen ve sürdürülen değerleri yansıtan işlemler ve materyallerle çalıştılar. Elektrik üretmenin nelere mal olduğunu keskin bir şekilde kavramış oldukları için, elektrik enerjisi gerektirmeksizin sırf elle yapılan işlemleri tercih ettiler.

[ENG]

Collaboration with İz Öztat // Dedicated to the public domain. // Produced with the support of SAHA and İzel Levi Coşkun. // 14th İstanbul Biennial, Italian High School. 2015.

Who Carries The Water has been shaped by what İz Öztat and Fatma Belkıs have learned from the autonomous, anonymous and dissenting ways of living articulated during the struggles against the construction of run-of-the-river hydroelectric power plants in numerous valleys of Anatolia since 1998. In the installation, they display an account of their journeys in the valleys through some of the practices and materials they encountered there. The sarı yazma (yellow kerchief) – used by the women of the Loç Valley, and a symbol of the struggles since 2010– was the point of departure for articulating a language of wood-printed patterns and symbols. Wielded by the women when they are confronted with armed forces and with the corporations, and used extensively in daily life, the hazelnut sticks are the main supporting element of the installation. The artists felt the necessity to write a text based on dialogues as a way to bring together experience and literature. They worked with processes and materials that reflect the values articulated and protected by the struggle. Becoming acutely aware of what it takes to produce electricity, they preferred manual processes in their production that do not require electric power.

You can get the scanned version of the publication from the Internet Archive.

Reproduced with the support of Sharjah Art Foundation. // 13th Sharjah Biennial, Bait Al Hurma. 2017

For SB13, the artists revisit Who Carries the Water and interpret its presentation for Bait Al Hurma in light of recent events of state suppression in Turkey. The artists use vernacular building materials common in the Arabian Gulf region, such as areesh [palm-leaf fronds], palm leaves and rope, reflecting their decision to produce and present work without use of electricity. The lessons of Anatolia embedded within it, the installation amplifies a core desire of the struggle: to align the free flow of streams with that of consciousness and self-determined states of being. In an inner space of Bait Al Hurma, the artists have installed a whirling cone carrying carobs tied with red ribbon, which evokes resilience, while a dialogue-based text brings together multiple voices.